U pro­sto­ri­ja­ma klu­ba NU „Umjet­nost bez gra­ni­ca” odr­ža­na je pro­mo­ci­ja knji­ge pje­sa­ma „Vas­kr­sni u du­ši”, auto­ra Bo­ža Vu­či­ća. Pri­sut­ne je u ime udru­že­nja po­zdra­vi­la Ve­sna Le­ko­vić, pro­gram je vo­dio Mi­la­din Tri­fo­vić, a o knji­zi su go­vo­ri­li Pe­ri­vo­je Po­po­vić i Še­ki Mu­sić. Gost Bo­ža Vu­či­ća bio je knji­žev­nik Mar­ko Gi­lja­ča, a go­sti klu­ba Na­ta­ša Dža­rić Ston iz Kra­gu­jev­ca i Mi­jo Jan­ko­vić sa Ce­ti­nja.
Še­ki Mu­sić je ka­zao da je zbir­ka pje­sa­ma „Vas­kr­sni u du­ši” li­je­pa re­li­gi­o­zna po­e­zi­ja is­pje­va­na iz du­še.
- Ne­gdje po­ka­zu­je iz­ra­žaj­no emo­tiv­no sta­nje, ne­gdje pu­no to­ga po­kri­je ćut­njom. Čo­vjek i ka­da ću­ti mo­že da nam po­ru­či pu­no to­ga. U ovoj knji­zi na osam­de­se­tak stra­na ob­ja­vlje­na je jed­na bla­go­rod­nost po­di­je­lje­na po ci­klu­si­ma, `Bljesak sna`, `Pogled u kan­dža­ma orla`, `Između de­pre­si­je i harmonije` i `Vraćam se` - ka­zao je Mu­sić i do­dao:
- U knji­zi je svi­jet bla­go­rod­no­sti, du­ha, osje­tlji­vo­sti, li­je­pog raz­mi­šlja­nja, li­je­pih či­stih pri­zo­ra i mu­dro­sti iz­ra­že­nih na bun­tov­nič­ki na­čin. Knji­ga je re­li­gi­o­zna, bez po­zi­ra­nja, bez re­to­ri­ke, za­mi­šlje­na bez umi­šlje­no­sti. U pje­sma­ma is­ka­zu­je emo­ci­je, sje­di­nju­je duh i ob­lik, i ta­ko tra­ži sa­mog se­be. Nje­mu je pi­sa­nje ujed­no i unu­tra­šnje kul­ti­vi­sa­nje na­či­na ži­vlje­nja. Vu­či­ću ni­je do­volj­no da opi­še ne­što ve­za­no za vla­sti­tu mi­sao pre­o­ku­pa­ci­je, već že­li da se pje­va­njem po­dig­ne do va­si­o­ne. Bo­žan je do­bar Bo­ži­ji čo­vjek, vo­li svo­je i ne mr­zi tu­đe. U naj­kra­ćim cr­ta­ma Vu­či­će­va zbir­ka pje­sa­ma je dje­lo bez pu­ko­ti­na ko­je opi­su­je jed­no te­ško sta­nje ko­je po­ga­đa Vu­či­ća. Sva­šta se na ovim ne­sreć­nim pro­sto­ri­ma isto­rij­ski de­ša­va­lo. Bo­žan je kroz sti­ho­ve re­li­gi­o­zno iz­ra­zio du­šu da bi­smo mi osje­ti­li ži­cu tog sje­ća­nja i od­no­sa. To se vi­di kroz pje­smu `Vraćam se`, u rod­nu Her­ce­go­vi­nu, to je­ste u Mo­star. Ka­že da mo­ra da u hla­du oro­nu­le mur­ve od­sa­nja još je­dan san - ka­zao je Mu­sić.
Za Po­po­vi­ća je knji­ga Bo­ža Vu­či­ća sa­zda­na od če­ti­ri kom­ple­men­tar­na pje­snič­ka kru­ga. Sva­ki od kru­go­va, ka­že on, sa­dr­ži opet od­re­đen, autor­ski uspje­šno for­mi­ran i ras­po­re­đen broj, „bo­lje re­ći si­stem pje­sa­ma”.
- Ta­ko se do­ga­đa, a to is­ti­če­mo kao po­seb­nu kom­po­zi­ci­o­nu i ukup­no po­e­to­lo­šku vri­jed­nost knji­ge, sva­ki je krug po se­bi jed­na pje­sma, za­jed­no opet jed­na pje­sma i u ko­nač­nom jed­na uspje­šna knji­ga pje­sa­ma, jed­na ve­li­ka Pje­sma, jed­na ple­me­ni­ta zbi­lja ve­li­ke pje­sme sprem­na za Vas­krs du­še, za Vas­krs vje­re u bes­kraj be­smrt­no­sti. Ta­ko, da­kle, na­sta­je Pje­sma pi­sa­na i či­ta­na kao Po­sta­nje, kao Po­sto­ja­nje, kao Po­sli­je ki­še i gro­ma sun­ča­no oza­re­nje - ka­zao je on.
D.S.